SnowCrash

It has come to my attention that some of my potential blog readers don't understand Icelandic. So I say to them..."Learn the friggin' language!"...just kidding :)
Ok, so from now on, this blog will be in English, with the occasional smattering of Icelandic.
Been busy these past couple of days, got two projects going in school. In one I have to program the Game of Life for multiple processors. In the other I have to write a program that solves the game Rush Hour. Fun, fun, fun.... It actually is fun....no really, it is.
Anyway, so because I'm sooo busy I decided to spend my whole day yesterday hanging with the Colot's (that's my american side of the family for you laypersons), and Andy. That was fun, Andy picked me up around 2 and we took a roundabout way to get to Bethesda because the beltway was completely gridlocked. We had a long chat about the RIAA (bastards) and software licensing and we got some ice cream (Oreo delight :)) and we got some water for his house and dropped it off, where he actually gave me a digital tour of his house. Pretty cool stuff there, like a 55 inch rear projector tv. Nice.
After that we went to Thora's house and picked her up, along with Peter and Freyja and we all went to Mark's Duck House for dinner. Hmm...never had duck, so I just ordered steak in black pepper sauce, which was good, although I really didn't taste the black pepper at all. The waiter warned me that it was a strong dish. So I expected something eye-watering and sinus-burning. Instead I got a nice, mild steak. Which was good. Gave me leftovers for the next few days. I did taste Andy's Peking Duck and the funny thing is, it reminded me of the boiled lamb in Icelandic kjötsúpa. Dunno why, I'm just strange that way, I guess.
So I got home around 11 o'clock, where I sat down and, instead of studying, watched Underworld. Freysi's my name and procrastination's my game.
Oh! I forgot to mention the whole reason for my jaunt with Andy. I got a Pocket PC! A HP iPAQ 2215. Haven't tried it out yet, it's still charging, but I already love it. Takk mamma og pabbi:)

Þá er ég búinn að horfa á Season Premiere of Coupling....
Kom nú ekkert á óvart...var frekar slappt. In all fairness, þá er ég náttúrulega ekki algjörlega hlutlægur þar sem ég dýrka upprunalegu þættina, en ég tel mig yfirleitt geta sett mig í hlutlæga aðstöðu...Þetta var skrýtinn þáttur. Þeir notuðu oft nákvæmlega eins setningar, en breyta síðan ýmsu sem meikar engann veginn sens, eins og t.d. í þegar Steve er inn á klósetti að reyna að fá smokk úr vélinni og Susan labbar inn...í US þá hringir Steve í Jeff og biður hann um að redda sér smokk og hann biður Patrick um smokk og labbar inn á klósett með hann til Steve...hmmm...Og Steve og Jane hafa bara verið saman í eitt ár, ekki fjögur. Af hverju ætli þeir hafi breytt því? Hafa bandaríkjamenn einhverja fóbíu gagnvart samböndum sem ganga lengur en eitt ár án þess að einhver biðji einhvers? Síðan er fullt af litlum hlutum sleppt, fullt af bullinu hans Jeff er stytt, og fullt af bullinu hennar Sally um hvernig hlutir kvenlíkamanns eldast er sleppt. Það er eins og kanarnir hafi hugsað 'þetta finnst miðaldra kanakonum ekkert fyndið, sleppum því.' Það vantar eitthvað til að gera karakterana sérstaka. Jeff er engann veginn sannfærandi sem gaur með rosalega mikið af issues. Hann virkar bara sem næsti gaur, en segir síðan hluti sem eiga engann veginn við karakterinn sem hann leikur. Ímyndið ykkur Einar Ágúst að haga sér eins og hann gerir, en að segja þá hluti sem Jeff segir :S virkar ekki.
Friends, hinsvegar var stórskemmtilegt. 'Nuff said.
Tvennt merkilegt búið að gerast. Í fyrsta lagi þá var hringt í mig frá 'The neighborhood chiropractor' og mér boðinn frír tími. Ég náttúrulega bara, 'jú, því ekki' og fór. Rosa kammó gaur, en svoldið shabby stofa. Svona hús sem gæti þessvegna verið Burger King, eða Nings. Hann tók röntgen af bakinu á mér í 'röntgen stofunni' sem var bara bakherbergi með svona perlustrimla í staðinn fyrir hurð, glugga svo hann gæti horft inn um á meðan hann ýtir á 'röntgena' takkann, eitt stykki röntgen tæki, og svo fullt af öðru drasli, þar á meðal föt, mat og pappírar og leikföng. Það var lítill api ofan á röntgentækinu. Mjög sannfærandi. En hann virkaði sem góður gaur, og kemur í ljós að tryggingin mín nær líklegast til þess og ég gæti fengið heilt ár hjá honum fyrir bara $300. Sem mér finnst bara nokkuð helvíti vel sloppið, þar sem einn tími kostar $40 dollara og ég færi 3 í viku.
Í öðru lagi er ég að fara í prufuspil hjá UMD orchestra. Fékk bréf í dag (svona almennar upplýsingar bréf) og það stóð í því 'Want to join an orchestra?' Yes. 'Do you play the trumpet?' Yes. 'Sign up for an audition.' Yes...I mean ok! Og ég sendi inn spurningu og var svarað strax. Þeir eru ekki með NEINA trompeta, og vilja fá mig strax inn í prufuspil. En skemmtilegt! Á efnisskránni eru Ungverskir Dansar eftir Brahms, Scaramouche eftir Milhaud, og Beethoven 7. Nú verð ég bara að koma mér í form :S....

Óttarlega tekst Binh að fara í taugarnar á mér. Þetta kannski myndi ekki bögga alla...en þegar hann borðar (núðlur eða hrísgrjón yfirleitt) þá sötrar hann maaaasssívt hátt. Og svo smjattar hann. Og svo í þeim örfáu augnablikum sem hann er ekki að smjatta eða að sötra, þá hnussar hann útí loftið. Hvað er málið með það? Þannig að ef hann er að borða á sama tíma og ég þá fær maður bara heila sinfóníu sem dinnertónlist, búkhljóðasinfoníu...jæja, get þó allavega verið glaður að hann prumpi ekki með...
Já, og rosalega skrýtið...eftir hverja einustu máltíð þá fer hann inn á klósett og kúgast!? Veit reyndar ekki hvort hann æli, en hann kúgast og hóstar á fullu...hummm...skrýtið...
Eníveis...kennslan gegnur bara helvíti fínt hérna. Ég held að nemendunum líki við mig...annað hvort það eða þau eru bara að gera grín að mér :) En prófessorunum virðist halda að nemendurnir séu algjörir bjánar. Þeir gefa okkur svo lítið efni til að fara yfir í tíma, þannig að ég á alltaf einhvern aukatíma þar sem ég þarf annað hvort að reyna að bulla, reyna að fá nemendur til að spyrja spurninga, eða leyfa þeim að fara. Jæja...það verður að hafa það...en ég verð nú að monta mig aðeins...nemendurnir tóku próf í síðustu viku og mínir nemendur voru með 8,8 meðaltalseinkunn (ég held hærri en hinir hóparnir). Nokkuð gott!

Ok, kannski eru sumir orðnir leiðir á því að maður sé endalaust að blammera kana hérna á þessu bloggi...en þetta slær öll met. Lesiði þetta. Ég legg til að þið gefið ykkur góðann tíma til að lesa þessa grein, hún er löng, en hún er ótrúleg. Ég á varla til orð....

Djöfull þoli ég ekki blogger...maður rekst óvart í einhvern takka og allt sem maður hefur skrifað er horfið ARRRG!!!

Jæja, reyni að muna allt sem ég skrifaði...það var fyndnara áður...

Bandaríkjamenn eru óendanlega ömurlegir.
Í staðinn fyrir að sýna þátt sem búinn er til í UK þá ákveða þeir að búa til sína eigin útgáfu af þættinum. Hver man ekki eftir gamanþættinum sem hefur tröllriðið bresku og íslensku sjónvarpi? Coupling er án efa eitt af því fyndnasta sem maður getur séð í sjónvarpi. Og usa-ingar búa til rip-off með "bandarísku" fólki frekar en að importa djísus. Það er eins og þeir haldi að almenningurinn sé það heimskur að þeir hann geti ekki skilið ensku með breskum hreim. Ég held að bna-menn séu bara svo uppteknir af sjálfum sér að þeir geti ekki sýnt "útlenskann" þátt í þeirra sjónvarpi. Það myndi leyfa bretunum að lýsa yfir sigri, "HAH! þátturinn okkar er það góður að hann var sýndur í USA í staðinn fyrir einhvern af þeirra þáttum!". Nei, það má ekki. Þess vegna taka kanarnir þáttinn (mega eiga það að þeir þekkja góðann húmor) og gera sína eigin útgáfu, örugglega með "americanized" húmor, og skemmileggja hann. En fyrst maður er nú hérna úti þá verður maður að gefa þættinum séns, byrjar á fimmtudaginn eftir friends. En ég þykist nú viss um að hann komist ekki með tærnar þar sem Coupling er með hælana.

Að öðrum málum....ég fór í dýragarðinn í gær. Voða gaman, nema það að við sáum engin dýr! Komum of seint líklegast, allir í siesta. Nema eitt tígrisdýr og einn vísundur. Fór síðan út að borða á tapas stað...meeeeega dýrum tapas stað. En maturinn var góður. Kom svo heim og horfði á Once Upon a Time in Mexico. Rosalega skemmti ég mér vel á þeirri mynd. Hún er sett upp sem ævintýri, ekkert lagt í það að hafa hlutina raunverulega, helst óraunverulega. Antonio Banderas er eðaltöffari sem El Mariachi, en það er Johnny Depp sem stelur senunni. Hann er óumdeilanlega besti leikari samtímans. Svo voru nokkuð margir þekktir leikarar í litlum aukahlutverkum, Willem Dafoe, Mickey Rourke, og Salma Hayek. Já og svo má ekki gleyma gaurnum sem leikur í öllum bad-ass spænskum myndum sem til eru...Danny Trejo. Últra svalur gaur.
Er núna bara að bíða eftir að vera sóttur svo ég geti verslað mat svo ég deyji ekki úr hungri....

Rafmagnið komið á!
Ég, náttúrulega eins og alvöru tölvunerði sæmir, þaut í tölvuna mína og á netið :) Rafmagnið búið að vera af í nærri sólarhring og maður kominn með fráhvarfseinkenni. Hvað gerir maður þegar maður hefur ekkert rafmagn og enga kærustu? Í gærkvöldi drukkum við bara. Auðveldara að sofna:) En í dag...humm...
Ég gerði það sem ég geri yfirleitt þegar ég hef ekkert að gera(hérna úti þ.e.a.s., ekki heima;))...fer að taka til. Hefði betur ekki gert það. Fór út í horn í eldhúsinu þar sem Dan hafði sagt mér að væru fullt af dósamat og svoleis. Jújú, fann tósamat, en fann líka kartöflur...síðan á þarsíðustu öld. Þið vitið hvernig kartöflur verða svartar þegar þær skemmast? Well...þessar vor farnar að verða hvítar, svo gamlar voru þær. Beint í ruslið. Fékk mér síðan tortilla með frosnu nautahakki (ég hafði sko eldað fullt af nautahakki kvöldið áður, ýkt dullullur dákur), það var áhugavert. Spilaði síðan damm, tafl, backgammon, og matadór við Tos, sem var fínt, nema það að ég tapaði alltaf. Well, unlucky in cards, lucky inlove right? Wait a sec...það á ekki alveg við mig er það nokkuð?
Síðan sáum við aðra sem voru greinilega alveg jafn bored out of their wits. Tveir gaurar á pickup-truck út á bílastæðaplani voru að spóla í hringi. Gerðu það örugglega í 20 mínútur. Svo allt í einu þjóta þeir burt. Við alveg...hvað er að gerast núna? Þá birtist löggubíll og elti þá burt. Svaka spennó. Nóta bene, það sorglegasta við þetta var að við horfðum á þesssa gaura spóla í 20 mín...
En á jákvæðu hliðina á þessu öllu saman, skólinn var lokaður í gær og í dag, þannig að ekkert stress í gangi, bara tjill í myrkrinu. Sit núna að kjammsa á Planters Dry Roasted Peanuts, og að drekka Hawaiian Punch. Helvíti gott bara. Ég fékk meira að segja 20% MORE FREE!. Það er allt stór í kanalandi.

Jaeja, fellibylurinn buinn. Er ad blogga upp i skola, thannig ad engir islenskir stafir. Aetladi bara ad lata ykkur oll vita ad eg vaeri lifandi, svo thid verdid ekki alveg fravita af ahyggjum ;) Meira sidar...

Jæja, komst heilu á höldnu bæði til og frá DC. Var svosem ekkert mál, nema helvítis labbið, samtals næstum tveggja tíma ganga. Úff hælsæri. En kaffisopinn var fínn, og grænmetissúpan góð. Dupont Circle er flottur staður, minnti mig svoldið á suður Evrópu, það var svo mikið af veitingahúsum og kaffihúsum með opið út á götu og borð á gangstéttina og svoleis.

En fyrst ég var nú byrjaður á svona félagslegum pælingum hérna síðast, er þá ekki málið að halda áfram? Getur maður raunverulega breytt einhverjum öðrum en sjálfum sér? Gefið ákveðna aðstöðu þar sem einstaklingur hefur tekið eina ákvörðun, getur maður ætlast til þess að umræddur einstaklingur muni taka aðra ákvörðun, hugsanlega í ljósi nýrra upplýsinga? Eða verður maður að sætta sig við að einstaklingurinn muni halda sér við sitt modus operandum? Þegar maður er heillaður af einhverjum, þá vill maður alltaf trúa því að allt sem sá aðili gerir sé í manns eigin hag, eða þá allavega, ekki gegn manns eigin hag. En þetta er von sem er lituð af manns eigin tilfinningum. Þar koma vinirnir inní; vinir sem geta sagt manni sannleikann, því þau sjá hlutina frá hlutlægu sjónarhorni (eða því sem næst). Stundum verður maður að bíta í það súra epli, og sætta sig við að maður getur ekki breytt fólki. Jafnvel þótt maður þekki einstaklinginn inn og út, og sjái að þau vilja breytast. Það verður að gera það sjálft; breyting kemur innanfrá, og allur utanaðkomandi kraftur mun frekar ýta fólk í öfuga átt, því sama hversu mismunandi við erum, þá eiga allir það sameiginlegt að vilja stjórna sínu eigin lífi og tilfinningum. Þannig að, stundum það besta sem maður getur gert er...back off....completely.

Skrýtið þegar fólk er með mismunandi forgangsröðun. Maður myndi halda að ástvinir (bæði alvöru og pótentjal) væru með efsta forgang. Það er allavega þannig hjá mér. En kannski er líka alveg jafn skrýtið þegar maður getur ekki skilið forgangsröðun annara. Kannski eru þau með fullkomnlega góð rök fyrir því. Þeir hljóta að hafa það, því svona lifa þeir lífi sínu. Kannski ætti maður bara að læra að sætta sig við ákvarðanir annara? Allavega alveg þangað til forgangsröðun annars fólks bitnar á manni sjálfum. Humm, ég held að ég hafi rambað á mjög mikilvægan hlut:

Fólk sem á í sambandi, vina- eða ástar-, verða að eiga sameiginlega forgangsröð.

Annars myndi það aldrei virka. Væri kannski fínt til að byrja með, en að lokum myndi eitthvað fara úrskeiðis, einn ekki tilbúinn að fórna, hinn langar ekki í fjölskyldu. Hljómar kannski eins og common sense, en hvers vegna flaskar fólk þá svo oft á þessu?
Anyways...
Ég svaf allt of mikið í dag, var vakandi of seint í gær að spjalla við nýja vini á msn. Komst að því að ég á mun meira sameiginlegt með rússum en nokkurntímann könum. Ætli það sé ekki kuldinn og brennivínið ;)
Er á leiðinni út núna á Dupont Circle, að fá mér kaffisopa og smá spjall. Það ætti að vera interesting...Ég er samt mest stressaður yfir því að koma mér þangað. Ég þarf semsé að labba út að Metro stöðinni (tekur ca. hálftíma) taka lest þaðan, skipta um leið þegar ég kem að Fort Totten og taka nýju leiðina til Dupont Circle, sem er svona frekar nálægt miðju DC. Og svo sömu leið tilbaka. Núna vildi maður óska þess að maður ætti bíl :S
Læt vita hvernig þetta allt gekk þegar ég kem til baka.

Þetta var nú einkennilegt partý hérna hjá okkur í gær.
Sko, málið var að Dan var búinn að bjóða fullt af liði hingað í partý í gær. Síðan kemur í ljós að Dan þurfti að fara til Texas um helgina og myndi ekki vera hér. Hann segir mér þetta og ég segi bara 'bjóddu fólkinu samt, það verður bara gaman'. En síðan segist Tos vera ekkvað þreyttur og vilji ekki halda partí, og þá kanselerar Dan suma en ekki alla gestina...hummm...allavega, þannig að við búumst við að fá svona 10 manns til okkar og við förum út og kaupum bjór og gin og snakk. Ég var búinn að bjóða Tatiönu og hún ætlaði að taka einhvern gaur með sér. Síðan kemur að partítíma og enginn kemur. Klukkan verður 10 og þá koma Tatiana og Andrew og við sitjum og spjöllum. Og tíminn líður. Og enginn kemur. Þannig að þetta var fjögurra manna partý í allt kvöld. En þetta var helvíti gaman, vorum bara að hlusta á tónlist og spjalla um hitt og þetta og drekka bjór. Þau voru hér alveg til 5 og fóru síðan heim. Fékk síðan fyndið ímeil í morgun frá Tatiönu þar sem hún var alveg, 'sorry hvað við vorum lengi, ohh ég skammast mín.' Mjög fyndið.
Þannig að, í staðinn fyrir að hafa fengið fullt af liði hingað þá sleppum við við að taka til, og eigum fullt af brennivíni eftir. Góður díll.

Talaði nú vel og lengi við litlu systur í gær, um hluti eins og destiny and fate. Áttaði mig síðan á því (sem er kannski augljóst) að maður getur haft mismikil áhrif á hlutina í kringum sig. Maður vill hafa fullkomna stjórn á manns eigin lífi, en nær í raun ekki meir en takmarkaða stjórn, því svo margt í lífi manns veltur upp á aðrar manneskjur og ákvarðanir þeirra. Og þegar maður hefur gert allt sem maður getur til að hafa áhrif á þær manneskjur þá getur maður ekki annað gert en tekið eitt skref afturábak og fylgst með, og vonað að hlutirnir fari á þann veg sem maður sjálfur vill.
Með öðrum orðum...'If it's meant to be, it'll be.'
Það þýðir ekki að ég aðhyllist þeirri stefnu að vera bara alveg passívur. Ég berst fyrir því sem ég vil. En að lokum þá kemst maður að punkti þar sem áframhaldandi barátta gerir ekkert gagn, gerir kannski ógagn. Þá verður maður að hafa styrkinn til þess að geta stoppað, og leyft önnur öfl að móta manns framtíð. Og ef það gengur ekki á þann veg og maður helst vildi, þá getur maður allavega verið sáttur í þeirr hugsun að maður gerði allt sem maður gat.
Ég er á því, að ef maður reynir að hafa fullkomna stjórn á lífi sínu þá verður maður annaðhvort bitur í gegnum árin vegna þess að stjórnin sem maður sækist eftir er alltaf rétt handan við hornið, eða þá tekst manni að ýta öllum sem elska mann burt frá sér. Því jú, ef lífið þitt er einungis þú, þá er enginn annar til að hafa áhrif á þína framtíð, og þar af leiðandi getur þú stjórnað hana sjálf. En þá ertu ein. Það vill enginn.

Til hamingju með ammlið Garðar, nei ég meina Sævar :D. Manstu?

JEI!!!!
Ég var að komast að því að jólafríið mitt byrjar tuttugasta-og-eitthvað desember, og lýkur tuttugasta-og-eitthvað janúar! Heill MÁNUÐUR í frí!
Hæ hó jibbí jei og jibbí-í-í jei! Ég fæ heilann mánuð í frí-í!
Þetta gefur mér nægan tíma til að hitta alla vinina og fjölskylduna...og til að eyða tíma með þeim sem ég náði ekki að eyða nægum tíma með rétt áður en ég fór...

Það hringdi einhver þrisvar sinnum í dag, og í hvert skiptið heyrði ég bara endalaust píp. What's up with that? Einhver sem veit það? Ef þetta var einhver af ykkur að reyna að hringja í mig, keep trying;) I'm sure it'll work sometime. By the way, ef þið hafið einhverntímann rooosa mikla þörf að heyra í röddina í mér(translation, mig langar að heyra í ykkur en tími ekki að hringja ;)), þá er síminn minn 301-345-9241 (þurfið náttla 001 fyrir USA). If I'm not in right now, just leave a message at the beep :)

Made some new friends today. Dave og Alex. Næs náungar, hitti þá bara fyrir tilviljun. Einn þeirra er líka TA í sama kúrsi og ég, og hinn kannaðist ég við frá orientation dögunum. Þeir voru bara á leiðinni í hádegismat og buðu mér með. Nettir gaurar. Dave er fyrrum túbuleikari og spilar á bassa núna, og Alex er frá rússlandi. Þeir buðu mér í partí á föstudaginn og ég bauð þeim í partí á laugardaginn. Góð skipti það :)
Á leiðinni heim sá ég tvennt. Eitt fallegt og annað miður fallegt. Leiðin sem ég labba heim er í gegnum svona mikinn gróður, við hliðina á litlum læk. Ég bjóst nú ekki við að sjá neitt mikið meira en íkorna. En viti menn, ég sá tvö dádýr borðandi. Þau horfu bara á mig eins og 'what you looking at two-legs?'. Magnað
En síðan þegar ég var næstum kominn heim þá sá ég dauðann íkorna. Það var eiginlega bara asnalegt því það var svo teiknimyndalegt. Hann var ekki kraminn, hann lá bara á hliðinni með tunguna úti og augun svona þrýstin (oj) og pínulítinn blóðpoll. Minnti mig næstum á teiknimynd þar sem augun verða svona x. Mjög súrrealískt.

Var að klára að borða fyrstu máltíð sem ég hef nokkurntímann keypt, matreitt, og eldað alveg sjálfur fyrir mig og bara mig. I feel like a big boy :) (fékk reyndar smá messenger hjálp frá pabba) Ég hef nú eldað áður, en það var alltaf fyrir fleiri en bara mig. Allavega, ég eldaði svokallað Quick and Easy Chicken Paella. Semsé, kjúklíngabringa skorin niður, saute, svo hent lauk og hvítlauk út á, svo hrísgrjón og loks ólívur og gulrætur. Bara helvíti gott, þótt hrísgrjónin hafi ekki orðið nógu mjúkar. Eiginlega bara harðar :D En samt, helvíti gott með smá sójasósu, og afgangar til fyrir morgundaginn.

Búnar að vera nokkrar geðsveiflur á mér í dag, en það er bara ég, hádramatískur. Ég vildi bara óska þess að þú létir heyra í þér...

Ég tók eina erfiðustu ákvörðun lífs míns í gær. En jafnframt ein nauðsynlegasta.
Ég vona bara að ég hafi tekið rétta ákvörðun...

Hlýir straumar til þín, Dóra mín.

Ahh, kjúklingur og kókómjólk.

Úff, búinn að vera sofandi í nánast allann dag. Fékk mígreni kast í morgun, og það er í rérun núna. Það eina sem ég get gert þegar ég fæ mígreni er að sofa, þannig að ég svaf. Ætlaði að læra á fullu í dag, en ætli ég verði ekki að gera það bara í nótt í staðinn.
Við ákváðum í dag að við ætlum að halda partí hérna næsta laugardag. Gefur mér gott tækifæri til að bjóða fólki frá skólanum og kynnast því aðeins betur. Það virðist alltaf vera rosa mikið lagt í partíin hérna úti, þema partí og svoleis. Dan ætlar að redda það sem hann kallar 'ice lousch' sem er ís klumpur með röri í gegnum, og maður tekur víst skot í gegnum það, þannig að það kælist á leiðinni. Frekar svalt. (n.b., hefði getað sagt snilld, en fólk er víst ekkvað á móti því ;))
Allavega, ætla að fara að læra. Verkurinn ekki ennþá farinn, en hann er orðinn nógu vægur til þess að ég geti hugsað.

Búið að vera bara gaman hérna hjá mér :)
Ég fór í svona 'office hours' á föstudaginn. Það er semsé hluti af því að vera TA að maður á að vera til taks ákveðinn fjölda klukkutíma á viku fyrir nemendur. Sat þar frá 10 til 2 á föstudagsmorgun (eftirmiðdag). Kom enginn þangað til um 1 leytið. Þannig að ég las bara Gödel, Escher, Bach: An eternal golden braid, sem er btw schnilld. Svo kynntist ég lika öðrum TA sem heitir Tatiana og er frá Rússlandi. Hrikalega sæt og skemmtileg stelpa, sem kom frá hrikalegum umhverfum í rússlandi til USA og er þvílíkt að fíla sig hér. Semsé, á meðan fólk var ekki að koma og tala við okkur ( komu bara 4 manns) þá vorum við bara að spjalla. Helvíti fínt sko...frekar enn að vera bara einn í einhverri kompu....
Fór síðan og talaði við TA í Statistical and Neural Pattern Recognition kúrsinum og sagði honum frá því að ég hefði ekki tekið neina aðra kúrsa. Hann sagði mér að hafa engar áhyggjur og bara lesa bókina vel. Fékk hjá honum ljósrit því ég fæ ekki bókina fyrr en eftir helgi.
Föstudagskvöldið var nú rólegt hjá mér, glápti bara aðeins á tv. Hins vegar, í kvöld kíktum við Dan og Tos í partí í DC. Þemað í partíið var 'P'. Þannig að við fórum og fundum okkur búninga. Ég var Patient, semsé í svona spítala gown, með svona gervirass. Dan var Preacher, og Tos var Plumber, með svona butt crack og bumbu. Snilld. Komum í partíið og enginn annar var í búningum. Hinir voru bara með svona 'humm, P? ok I'll wear my plaid shirt. Ok, I'll wear something purple.' Glatað. Needless to say, við rokkuðum partíið. Við vorum mjög svalir. Allar stelpurnar vildu grípa í gervirassinn minn :)
Anyways, þetta var gaman. Ætla að fara að lúlla núna.

P.s. ég á nú alltaf eftir að sýna þessum könum hvernig íslendingar drekka í alvörunni. Kannski bíð ég þangað til spring break kemur ;)

Þetta er búið að vera viku uppljómana. Allt þetta rugl í mér í gær, tja...já, það var bara rugl. Thx to the people who slapped me in the face and gave me support;)
Alla vega, fattaði það semsagt í dag að ég er hérna fyrir mig, og engann annann. Og það skiptir ekki máli þótt mér gangi ekkert sérstaklega vel í einum (já eða fleirum) áfanga. Skiptir ekki máli þótt ég ég fá ekki A (btw til að áfanginn teljist með í PhD þá ÞARF maður að fá A). Hell, skiptir ekki máli þó ég falli. Hef þó allavega vitneskjuna að ég hafi gert mitt besta og hef þá að lokum fundið takmörk mín. En sjáum til með það.
Fattaði líka að samkeppni við hina nemendurna er fáránlegt. Mér er alveg sama um að fá geðveikar einkunnir, eða eitthvað rosa high-paying job. Mig langar bara til að gera eitthvað skemmtilegt. Ergo, have fun in what you are doing, and you will do well in it. Allt í gúddí, flestir sem eru með mér í Statistical and Neural pattern recognition hafa tekið einn eða tvo kúrsa fram yfir mig í tengdum efnum. En ég ætla samt að reyna að halda í við þá. Ég meina, I came here to be challenged, not to hang around, right? So here goes nothing....or everything.

Var að fatta svoldið scary...þessir næstu 4 mánuðir ákvarða nánast restina af lífi mínu.
:|
Mun ég klára doktórinn eða bara masterinn? Eða kannski hætti ég þessu bara eftir eina önn... Hvað gerist síðan þegar ég kem heim um jólin? Mun eitthvað, eða einhver, þar hafa áhrif á framtíðina? Mun ég meika að koma aftur út? ARRRG too many questions... :S. Stundum vildi ég óska þess að það væri takki rétt fyrir aftan hægra eyrað mitt sem stæði á 'Dumb', og ef ég ýtti á hann þá yrði ég temporarily vitlaus. No brain, no pain. Þá gæti ég eytt tímanum mínum í spurningar eins og ... 'Hmmm, fish...or chicken?'

Til hamingju, Til hamingju Tino og Biogen :) Litli Tino kominn í heiminn, hraustur og hress, sem og mamman. Man, don't forget, this baby's got 4 godfathers ;)

Ég held að þetta hafi verið einn af verstu dögum lífs míns. Yup, it definitely reaches the top ten.

Byrjaði á því að sofa yfir mig. Ég ætlaði að vakna snemma og fara að lyfta og skokka, hjálpar mér að slaka á. Ég var nebbnilega rooosa stressaður fyrir að fara að kenna seinna um daginn. Anyway, hafði ekki tíma í það. For þá í staðinn bara beint upp í skóla til að undirbúa kennsluna. Var mættur um 12 og átti að byrja að kenna 14. Ætlaði að nota hálftíma í að undirbúa mig, og síðan fara að éta og redda mér bókum. En nei, endaði með því að undirbúa mig í alveg 2 tíma. Fór svo að kenna.
Úff :S
Fékk þetta stress dæmi sem kemur fyrir mig þegar ég verð rosalega stressaður...munnvatnið mitt verður svona 10 sinnum þykkara en það á að vera og ég á erfitt með að kyngja. :S En það versta var, ég átti að vera að fara yfir stöff með þeim sem þau fóru öll yfir í fyrra (makefiles fyrir ykkur nördana). En þar sem ég var ekki kennari hérna í fyrra (og kúrs síðan frá því í fyrra var niðri) þá vissi ég ekki hversu vel þau áttu að þekkja þetta. Mig langaði ekki til að kenna þetta eins og ég væri að kenna byrjendum, þannig að ég ákvað að sýna þeim dæmi um makefile og biðja þau um að segja mér hvað þau skildu ekki í því. Ok, fékk nokkrar spurningar, en engann veginn, sama hvað ég reyndi, gat ég kennt þetta í 50 mínútur. Mér fannst ég hafa komið efninu frá mér á 20 mínútum. Þannig að ég hleypti þeim út fyrr. Þetta gerði ég við báða hópana mína. Og prófessorinn skammaði mig fyrir. :(
Síðan er einn kúrsinn minn (Statistical and Neural Pattern Recognition) meeeeega erfiður. Og Binh, sem hefur tekið eitthvað svipað áður, er aaaallltaf að segja mér 'viltu ekki bara fara í einhvern annann kúrs? Þetta er greinilega of erfitt fyrir þig.' DJÖFULL fer það í taugarnar á mér. Ég ætlaði að ná mér í bókina fyrir þann kúrs, en hafði ekki tíma út af kennslunni og það helvíti. Þannig að ég mæti ólesinn í tíma á morgun. Jei...
Og svo til að toppa allt af, þegar ég var kominn heim, farinn að hlakka til að komast í sturtu, þá tek ég eftir því að ég er búinn að týna lyklinum mínum. Þannig að ég hlunkaðist bara niður á verönd og bara :( Sem betur fer birtist Tos eftir svona hálftíma, og hann lánaði mér aukalykilinn sinn í smástund.
Þetta er ekki hlutir sem ég hef ekki lent í áður. Málið er, ég hef alltaf haft fólk í kringum mig til að taka utan um mig og segja 'it's all good'. Now I have to hug myself. It's not the same. People say it'll get worse before it finally gets better. I wanna just jump to the 'better' part.